شب ضربت خوردن امیرالمومنین (ع)
شب ضربت خوردن امیرالمومنین (ع)، به عنوان یکی از مهم‌ترین و حتی تلخ‌ترین واقعه‌های تاریخ اسلام شناخته می‌شود. این واقعه در سال 40 هجری قمری رخ داد و در دورانی که امام علی (علیه السلام) در حال انجام نماز شب و حین سجده و عبادت در مسجد کوفه بود.
در آن شب پر از عبادت و خشوع، امام علی (ع) به عبادت خود مشغول بود. در همین لحظه، ابن ملجم به سمت امام علی (ع) حمله کرد و ضربه‌ی شدیدی به سر ایشان وارد کرد.
ضربه‌ی شدید دریافتی امام علی (ع) از این حمله، بسیار زخمی بود و آسیب جدی به ایشان وارد کرد. این زخم‌ها پس از سه روز، در نهایت منجر به درگذشت حضرت علی (ع) شد. امام علی (ع) در روز 21 رمضان 40 هجری به دلیل زخم‌های وارده، این دنیا را وداع گفت.
یکی از مهم ترین واقعه های تاریخ اسلام
این واقعه تلخ و دردناک، نه تنها به عنوان یکی از مهم‌ترین واقعه‌های تاریخ اسلام شناخته می‌شود. بلکه به عنوان یکی از نمادهای استقامت، ایمان و تضحیه در راه حق، در تاریخ اسلام به یاد می‌ماند.
امام علی (ع) با تمام وجود و با استقامت بی‌نظیر، در راه خداوند و دفاع از اصول اسلام، به شهادت رسید. و برای نسل‌های بعدی، نمونه‌ای بی‌بدیل از وفاداری و ایمان به اصول دینی ماندگار شد.
شب نوزدهم ماه مبارک رمضان
شب نوزدهم از ماه رمضان، میعادگاهی است عاشقانه که پروردگار برای مهرورزی و رحمتی دوباره با بندگانش مقرر داشته تا به واسطهٔ بهانه‌ای توبه‌پذیر گناهکاران شود و قلم عفو بر تاریکی وجودمان بکشد.
رمضان در ایستگاه قدر، تمام قد به حرمت این میهمانی و میزبانی زیبای عارفانه معبود با بندگانش می‌ایستد تا شاهد گذشت و مرحمتی بی‌بدیل از جانب پروردگار بر بندگان باشد.
امشب دعا و خلوت با خداوند، رایحهٔ خوشبوی بهشت را به مشام می‌رساند چرا که این شب ها، به مثابهٔ نهر نوری است که در زلال پر برکت آن، جان مؤمنان از گناه تطهیر می‌شود. پیامبر اکرم(ص) فرمودند: «هر کس شب قدر را احیا بدارد، تا سال آینده عذاب از او بر داشته می‌شود.»
شب تعیین مقدرات
شب های قدر شب تعیین مقدراتی است که یک سال بندگان، در توشهٔ آن گره می‌خورد. همانگونه که پیامبر اکرم(ص) فرمود: «مقدّرات در شب نوزدهم تعیین، در شب بیست و یکم تأیید و در شب بیست و سوم ماه [رمضان] امضا می‌شود.»
آری، به واقع شب قدر همان شبی است که باید منزلت انسانی خود را بشناسی و تقدیر خویش را به زیبایی رقم بزنی. و این شب فرصتی دوباره است تا بندگان، خویشتنِ وجود را با قلم توبه و جوهر اشک به ترسیم و تجسمی دوباره برسانند.
