روز عرفه

روز عرفه (به عربی: یوم عرفة) در تقویم اسلامی یکی از ایام مهم و پربرکت است که بر اساس روایات دینی، بسیاری از فضیلت‌ها و برکات به آن نسبت داده شده است. این روز در تقویم اسلامی، روز ۹ ذی‌الحجه است، که یک روز قبل از عید قربان می‌باشد.

این روز، دومین روز از مناسک حج و روز قبل از عید قربان محسوب می‌شود. در این روز، زائران از منا به سمت کوه عرفه و دشت عرفه حرکت می‌کنند. طبق روایات اسلامی، پیامبر اسلام، محمد، در آخرین سال زندگی‌اش یکی از معروف‌ترین خطبه‌های خود را در این مکان ایراد کرد. برخی مسلمانان بر این باورند که در این روز، آیه‌ای از قرآن که کامل شدن دین اسلام را اعلام می‌کند، نازل شده است.

شب عرفه نیز که شب نهم ذیحجه است، برای شیعیان اهمیت بسیاری دارد. دعاهای مختلفی برای این شب ذکر شده و احیاء آن، یعنی شب‌زنده‌داری و انجام دعا و راز و نیاز، به شدت توصیه شده است.

اعمال توصیه شده

برخی از اعمال و آیین‌های توصیه شده در این روز عبارتند از:

۱. وقوف در عرفات: بر اساس فقه اسلامی، حج‌گزاران باید از ظهر تا غروب در عرفات وقوف کنند و در این زمان به دعا و استغفار و توبه بپردازند.

۲. استغفار و دعا: این روز به عنوان روز بخشایش گناهان و استجابت دعا شناخته می‌شود، بنابراین توصیه می‌شود که افراد بسیار دعا و استغفار کنند و به خداوند توبه کنند.

۳. خواندن دعای عرفه: دعای عرفه که از جمله دعاهای معروف اسلامی است، در این روز بسیار سفارش شده است و خواندن آن مورد توصیه قرار دارد.

۴. زیارت امام حسین (ع): زیارت امام حسین (ع) نیز به عنوان یکی از اعمال پیشنهادی در این روز بسیار ارج می‌نهند.

به طور کلی، روز عرفه به عنوان روزی از روزهای بسیار مهم در اسلام شناخته می‌شود که فرصت فراوانی برای توبه، استغفار، دعا و تقرب به خداوند فراهم می‌آورد.

وجه نام گذاری

نام “عَرَفَة” به عنوان نام مکان مشهور در نزدیکی مکه، اصطلاحاً از “عرفات” گرفته شده است که به مکانی خاص در میان کوه‌ها اشاره دارد. این نام به دلیل داشتن زمینی مشخص و شناخته‌شده بین کوه‌ها به عرفات رسیده است.

منابع کهن مکه‌شناسی نیز از کلمه “عرفه” برای اشاره به این سرزمین استفاده کرده‌اند. از دیدگاه سخاوی، تاریخ‌نگار قرن دهم قمری اهل مکه، عرفات مانند “قَصَبات” (جمع قصبه) است که به هر نقطهٔ از آن منطقه، “عرفه” گویند و نام کل منطقه را “عرفات” می‌نامند.

بنابراین، نام “عرفات” به عنوان مکان ویژه‌ای در نزدیکی مکه استفاده می‌شود که به وقوع ماجرای دیدار آدم و حوا در آنجا نیز اشاره دارد، که از آنجا نام “عرفه” گرفته شده است.

اعمال حجاج

حجاج از شهر مکه به صحرای عرفات می‌آیند و در آنجا به راز و نیاز و دعا می‌پردازند. پس از اقامه نماز ظهر و عصر، دعای عرفه را در کنار کوه جبل الرحمة می‌خوانند. این دعا شامل درخواست‌ها و نیایش‌های مختلفی است که حجاج با خلوص نیت آن را به جا می‌آورند. پس از این مراسم، حجاج به سمت سرزمین مشعر الحرام حرکت می‌کنند تا برای روز عید قربان در سرزمین منا باشند.

خطبهٔ روز عرفه، که خطبه اصلی مراسم حج واجب است، هر ساله توسط بالاترین مفتی عربستان سعودی خوانده می‌شود. این خطبه شامل نکات دینی و اخلاقی مهمی است که برای حجاج و سایر مسلمانان اهمیت فراوانی دارد.

اعمال غیر حجاج

برای کسانی که در مراسم حج حضور ندارند، اعمال متعددی در روز عرفه توصیه شده است. این اعمال شامل دعاها، نمازها و انجام غسل است. از جمله مهم‌ترین این اعمال، دعای امام حسین (ع) در روز عرفه است که شیعیان با خلوص نیت آن را می‌خوانند. این دعا شامل نیایش‌ها و درخواست‌های معنوی متعددی است که مسلمانان را به تأمل و ارتباط بیشتر با خداوند ترغیب می‌کند.

اهمیت و فضیلت

روز عرفه، روزی است که در تقویم اسلامی با اهمیت بالایی شناخته می‌شود، به‌طوری‌که برای حج‌گزاران، این روز به‌عنوان آغاز مناسک حج اسلامی شناخته می‌شود. در این روز، حجاج در صحرای عرفات، نزدیک به مکه، به دعا و استغفار می‌پردازند و از خداوند برای توفیق در انجام فریضه‌های حج شکرگزاری می‌کنند.

در برخی روایات اسلامی، روز عرفه به عنوان روزی ویژه برای بخشایش گناهان و استجابت دعا معرفی شده است. به همین دلیل، دعاهای خاصی برای این روز توصیه شده است که از جمله آن‌ها، دعای عرفه امام حسین (ع) و دعای عرفه امام سجاد (ع) است که به دلیل فضیلت بالا و محتوای اخلاقی آن‌ها، بسیار مورد توجه قرار گرفته‌اند.

روز عرفه همچنین با ورود به شب، زمان “وتر” شناخته می‌شود که خداوند در آیه ۳ سوره فجر به آن اشاره کرده است (وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ). این نمایانگر اهمیت ویژه‌ای است که به این روز داده شده است و حجاج با خواندن دعاها و ادعیه مخصوص، از این موقعیت برای تقرب به خداوند و آمرزش گناهان بهره می‌برند.

بنابراین، روز عرفه به‌عنوان روزی که برای انسان‌ها فرصتی مناسب برای توبه و استغفار فراهم می‌آورد، از اهمیت ویژه‌ای در اسلام برخوردار است.

احکام و اعمال

در فقه شیعه، روز عرفه دارای احکام ویژه‌ای است که به تنظیم و ادامه حج پرداخته می‌شود:

1. وقوف در عرفات: واجب است که حج‌گزار از ظهر روز عرفات (یعنی از زمانی که آفتاب از طرف قبله شروع به نزول می‌کند) تا غروب آفتاب در صحرای عرفات بماند. این وقوف از ارکان حج است و اگر حجاج به دلایلی از جمله عمدی یا بی‌دلیل از عرفات بیرون بروند، حجشان باطل می‌شود.
2. اختلافات در مذاهب اهل سنت: در مذاهب اهل سنت، مراجع مختلف به مقدار وقوف در روز عرفه اختلاف دیدگاه دارند. برخی از مذاهب اهل سنت وقوف را از غروب شب دهم ذی‌الحجه تا سحرگاه روز عید می‌شمارند، برخی از سحرگاه روز نهم تا سحرگاه روز عید، و برخی دیگر از ظهر شرعی روز نهم ذی‌الحجه تا فجر روز دهم.

از جمله مستحبات و اعمال توصیه‌شده

1. دعا و استغفار: دعا و استغفار در روز عرفه فضیلت‌ترین عمل شناخته می‌شود. از جمله دعاهای توصیه شده، دعای عرفه امام حسین (ع) و دعای عرفه امام سجاد (ع) است.
2. غسل: برخی از روایات توصیه می‌کنند که در روز عرفه غسل کرد.
3. زیارت امام حسین (ع): زیارت امام حسین (ع) نیز در این روز به شدت توصیه شده است.
4. بیتوته در منا: حج‌گزاران می‌توانند شب عرفه را تا طلوع فجر در منا بگذرانند.
5. صدقه: دادن صدقه در روز عرفه نیز از اعمال پیشنهادی است.
6. روزه: روزه گرفتن در روز عرفه نیز به شدت توصیه شده است.

با توجه به این احکام و مستحبات، روز عرفه فرصتی برای توبه، آمرزش گناهان و پذیرش دعاهاست که حجاج باید از این فرصت بهره برده و در تقرب به خداوند این اعمال را انجام دهند.

26خرداد 1344 سالروز شهادت سربازان دلیر اسلام: بخارایی، امانی، صفار هرندی و نیک‌نژاد

روز 26 خرداد 1344، یکی از روزهای خونین و تاریخی در انقلاب اسلامی ایران بود. زیرا در این روز، چهار شهید با نام‌های محمد بخارایی، صادق امانی، رضا صفار هرندی و مرتضی نیک‌نژاد به دلیل ایمان و تعهد به ارزش‌های اسلامی و دفاع از حقوق مردم، به شهادت رسیدند.

این چهار شهید، پس از اعدام حسنعلی منصور که به عنوان یکی از فعالان انقلابی و مخالفان سیاسی رژیم شاهنشاهی به شهادت رسید. تصمیم گرفتند که با تحمل و استقامت در برابر ستم و سرکوب، اراده خود را برای ایستادگی در مقابل دشمنان اسلام و انقلاب اسلامی ایران نشان دهند.

این رویداد نشان دهنده تصمیم و اراده این شهدا برای دفاع از ارزش‌های مذهبی و ملی بود. که در برابر تهاجم رژیم پهلوی و مزدوران خارجی، با شجاعت و ایمان به شهادت رسیدند. این شهدا به عنوان نمادهایی از ایمان، استقامت و مبارزه برای حقوق مردم ایران، در تاریخ این کشور به یادگار مانده‌اند و همواره در قلوب مردم ایرانی جاودانه می‌مانند.

رویدادهایی که در تاریخ ۲۶ خرداد ۱۳۴۲ اتفاق افتاده است، برجسته‌ترین آنها شهادت چند شخصیت مهم در جریان جنبش مخالفان شاهنشاهی ایران است. از جمله شهیدان بخارایی، امانی، صفار هرندی، و نیک نژاد. این افراد بخشی از جریانی بودند که پس از حادثه فیضیه و قیام ۱۵ خرداد، به نتیجه رسیدند که راه مبارزه سیاسی با رژیم شاه بی‌نتیجه است و تصمیم به اقدام مسلحانه علیه رژیم و عناصر اصلی آن گرفتند.

این تصمیم نه تنها نشان از بحران و تلاطم سیاسی در آن دوران داشت. بلکه نقطه عطفی بزرگ در تاریخ معاصر ایران بود که به براندازی نظام پهلوی و نهایتاً به پیروزی انقلاب اسلامی ایران انجامید.

محمد بخارائی

شهید محمد بخارائی، فرزند علی اکبر، در سال ۱۳۲۳ هجری شمسی در جنوب شهر تهران به دنیا آمد. پس از اتمام دوره مدرسه، با شهید رضا صفار هرندی آشنا شد و در جلسات حجت الاسلام و المسلمین حاج شیخ علی اصغر هرندی با اسلام و افکار روشنفکرانه آشنا شد.

با آغاز نهضت امام خمینی، شهید بخارائی و شهید هرندی به موؤتلفه اسلامی پیوستند و تحت تأثیر شهید عراقی قرار گرفتند که آنها را برای جهاد مسلحانه آماده دانست. شهید امانی نیز تحولی نو در روحیه آن دو پدید آورد و با شرکت در دوره‌های تمرین مسلحانه، روابطشان را مستحکم کرد.

در عملیات بدر، شهید بخارائی نقش ویژه‌ای در اجرای در کلمه الهی برای به هلاکت رساندن حسنعلی منصور داشت. او پس از شلیک دو گلوله به طرف منصور، دستگیر شد و به کلانتری بهارستان منتقل شد. در اینجا، با شجاعت و صراحت به سوالاتی پاسخ داد که باعث برآشفتگی ناصری، مسئول کلانتری، شد. ناصری با عصای مارشالی به دهانش زد و او را غرق خون کرد.

شهید بخارائی با وجود جوانی خود و در سن ۲۰ سالگی، با بلاغت، فصاحت و شجاعت خود در دیدگاه‌ها و دادگاه‌ها، همگان را به تحسین واداشت. در سحرگاه ۲۶ خرداد ۱۳۴۴ همراه با سه شهید دیگر، با نشاطی کامل و با فریاد “الله اکبر”، شهادت را پذیرفت.

محمد صادق امانی

شهید محمد صادق امانی همدانی در سال ۱۳۰۹ در تهران متولد شد. او از کسبه بازار تهران بود و بر اساس شهادت حاج مهدی عراقی، خود یک مجتهد بود و حدود ۶ هزار حدیث را از حفظ داشته و به تعلیم اخلاق می‌پرداخت. امانی در گروه شیعه‌ی فعال فعالیت می‌کرد و پس از آن، با نظر حضرت امام خمینی (ره) به همراه یک گروه از یارانش، به تأسیس مؤتلفه اسلامی پرداخت.

بعد از مدتی، او رهبری شاخه نظامی مؤتلفه را بر عهده گرفت و در طراحی عملیات بدر برای اجرای حکم الهی درباره حسنعلی منصور نقش داشت. پس از کشته شدن حسنعلی منصور، امانی تحت تعقیب قرار گرفت و در روز یازدهم بهمن ماه ۱۳۴۳ در منزل ابوالقاسم رضوی فرد دستگیر شد.

وی نقش اساسی در رهبری مؤتلفه داشت و در آموزش و تربیت شاگردان خود که از جمله آن‌ها می‌توان به شهیدان اندرزگو، بخارایی، نیک نژاد و صفار هرندی اشاره کرد، فعالیت داشت.

رضا صفار هرندی

شهید رضا صفار هرندی، فرزند علی اکبر، در سال ۱۳۲۵ در خانواده‌ای اهل علم و تبلیغ دین به دنیا آمد. برادرش، حجت الاسلام حاج شیخ علی اصغر هرندی، روحانی آزاده و مردمی بود که علاوه بر اقامه نماز جماعت و تدریس دین، مغازه پارچه‌ فروشی داشت و از این طریق زندگی را اداره می‌کرد. شهید رضا صفار هرندی نیز در این خانواده پرورش یافت.

پس از دوره ابتدایی، دروس دینی را نزد برادرش فرا گرفت و در مغازه‌ او مشغول به کار شد. او در مسجد دروازه غار تهران در تبلیغ دین و ارتباط با جوانان مشغول بود و آنها را به راه دین وا می‌داشت. در این میان با شهید محمد بخارایی و شهید نیک نژاد آشنا شد. و با آنها درباره مسائل اسلامی و امر به معروف و نهی از منکر همکاری می‌کرد.

با آغاز نهضت امام خمینی (ره)، او و یارانش به وظایف انقلابی پرداختند. و در نهایت با موتلفه اسلامی آشنا شدند و به جهاد مسلحانه رو آوردند. شهید هرندی در روز عملیات اعدام انقلابی منصور، پشتیبان شهید بخارایی بود و پس از پایان عملیات، از صحنه خارج شد. اما هنگامی که می‌خواست وسایل خود را از خانه بردارد و با شهید نیک نژاد تصمیم به زندگی مخفی بگیرد، دستگیر شد.

مرتضی نیک نژاد

شهید مرتضی نیک نژاد در سال ۱۳۲۱ در جنوب شهر تهران، در خانواده‌ای مذهبی به دنیا آمد. او از نوجوانی تدین و تعهد وی همه را تحت تاثیر قرار می داد. پس از اتمام دوره ابتدایی، به شغل گالش فروشی در بازار تهران روی آورد. وی در جلسات دینی حجت الاسلام و المسلمین حاج شیخ علی اصغر هرندی شرکت می‌کرد و با شهید رضا صفار هرندی و شهید محمد بخارایی دوستی صمیمی برقرار کرد.

در زمان عملیات بدر، شهید نیک نژاد به عنوان دومین فرد این عملیات، وظیفه پشتیبانی از شهید بخارایی را بر عهده داشت. در حین عملیات، وی با شجاعتی بی‌نظیر، به طور موفقیت‌آمیز حسنعلی منصور را که مسئولیت زندانی کردن شخصیت‌های انقلابی داشت، به سزای تقصیراتش رساند. تیراندازی‌اش باعث اصابت ناودان مجلس و شیشه اتومبیلی که منصور را به بیمارستان منتقل می‌کرد، شد.

با پایان عملیات، شهید نیک نژاد به همراه شهید رضا صفار هرندی دستگیر شد و در دادگاه نظامی تحت تعقیب و محاکمه قرار گرفت. سرانجام در سحرگاه ۲۶ خرداد ۱۳۴۴، همراه با حاج صادق امانی و محمد بخارایی، شهید شد و به لقاء الله نائل آمد.

مزار این عزیزان در ابن بابویه شهرری قرار دارد.

حرکت امام حسین (علیه السلام) از مکه به سوی کربلا

امام حسین علیه السلام در سوم شعبان سال شصتم هجری وارد مکه شدند و در بقیه آن ماه و ماه‌های رمضان، شوال و ذی‌القعده در مکه حضور داشتند. در این مدت، جمعی از شیعیان حجاز و بصره نزد ایشان جمع شدند. هنگامی که ماه ذی‌الحجه رسید، حضرت احرام به حج بستند. روز هشتم ذی‌الحجه، روز ترویه، عمرو بن سعید بن العاص با جماعتی بسیار به بهانه حج به مکه آمد. عمرو بن سعید در واقع از جانب یزید مأمور بودند تا آن حضرت را دستگیر کرده و نزد یزید ببرند یا ایشان را به قتل برسانند.

به همین دلیل، امام برای حفظ جان خویش و حریم کعبه از یک سو و به انجام رساندن رسالت خود از سوی دیگر، حج خود را به عمره تبدیل کرده و به سوی کوفه حرکت کردند. در خطبه‌ای، پس از حمد و سپاس الهی و درود بر رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم، فرمودند:

“مرگ برای انسان همچو گردنبندی بر گردن دختران مقدر شده است. چقدر مشتاق دیدار اجداد خود هستم، همچون شوق یعقوب به دیدار یوسف! برای من شهادتگاهی را برگزیده‌اند؛ گویا گرگ‌های دشت نواویس و کربلا را می‌بینم که بند بند پیکرم را جدا کرده و شکم‌های خالی خود را از آن انباشته می‌کنند.

از تقدیر الهی گریزی نیست؛ خشنودی خدا، خرسندی ما خاندان پیامبر است. ما بر بلای او شکیبا هستیم، چرا که خداوند پاداش صبر پیشگان را به ما عطا می‌کند. ذریه رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم هرگز از او جدا نخواهد شد؛ چشم حضرت در حریم قدس الهی به دیدارشان روشن می‌شود و وعده خود را در حقشان وفا می‌نماید.

کسی که جانش را در راه ما بذل کرده و آماده دیدار خداوند متعال است، باید با ما سفر را آغاز کند. به امید خداوند، صبح رهسپار خواهیم شد.

خروج از مکه

از حضرت امام صادق (ع) روایت شده است که شبی، حضرت سیدالشهداء (ع) تصمیم داشت صبح روز بعد از مکه خارج شود. در آن شب، محمد بن حنفیه به خدمت ایشان آمد و عرض کرد: “ای برادر، همانا اهل کوفه همان کسانی هستند که با پدر و برادرت مکر کردند. من نگرانم که با شما نیز چنین کنند. اگر صلاح می‌دانید، در مکه بمانید؛ چرا که اینجا حرم خدا است و عزیز و مکرم خواهید بود و کسی متعرض شما نخواهد شد.”

حضرت فرمودند: “ای برادر، من می‌ترسم که یزید مرا در مکه ناگهان شهید کند و به این سبب حرمت این خانه محترم ضایع گردد.”

محمد گفت: “اگر چنین است، به یمن برو یا به بادیه متوجه شو تا کسی نتواند به شما دست یابد.”

حضرت فرمودند: “در این باره فکر خواهم کرد.”

هنگام سحر، حضرت از مکه حرکت فرمودند. وقتی خبر به محمد رسید، بی‌تابانه آمد و مهار ناقه آن حضرت را گرفت و عرض کرد: “ای برادر، آیا به من وعده نکردی که درباره پیشنهاد من تأمل کنی؟”

حضرت فرمودند: “بلی.”

محمد عرض کرد: “پس چه شد که با این شتاب از مکه خارج می‌شوید؟”

حضرت فرمودند: “پس از آنکه از نزد من رفتی، پیغمبر صلی الله علیه و آله نزد من آمد و فرمود: ‘ای حسین، بیرون رو؛ همانا خدا خواسته که تو را کشته در راه خود ببیند.

“إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ.” پس به عزم شهادت می‌روی، چرا این زنان را با خود می‌بری؟

حضرت فرمود: “خدا خواسته آن‌ها اسیر شوند.” محمد با دلی سوزان و چشمانی گریان، آن حضرت را وداع کرد و برگشت.

نامه امام به مسلم بن عقیل

بسیاری حضرت را توصیه کردند که نرود، اما ایشان وظیفه الهی خود را قیام در برابر خلیفه ستمگری چون یزید می‌دانست و ذلت پذیرش بیعت با آن فاسق را نمی‌پذیرفت. نامه‌های اهل کوفه نیز مکان قیام او را مشخص می‌کرد.

هنگامی که به منطقه‌ای به نام صفاح رسید، فرزدق را دید و درباره مردم کوفه پرسید. فرزدق گفت: “دل‌هایشان با شما و شمشیرهایشان با بنی‌امیه است.”

سپس در حاجز، جواب نامه مسلم بن عقیل را نوشته و با قیس بن مسهر به کوفه فرستاد.

متن نامه

به نام خداوند رحمان و رحیم

از: حسین بن علی

به: برادران مؤمن و مسلمان

سلام و درود بر شما!

خدا را سپاس که تنها معبود حقیقی است. اما بعد، نامه مسلم بن عقیل به دستم رسید که خبر از عزم و اراده شما برای حمایت و حق خواهی ما را منعکس می‌دهد. از خداوند مسئلت می‌کنم که بر همه ما رحمت کند و به شما به دلیل این اراده برترین پاداش را عطا کند. روز سه‌شنبه، هشتم ذی الحجّه، از مکه به سوی کوفه راهی شدم و به سرعت در انتظار شما هستم؛ امیدوارم به زودی شما را ببینم.

دلیل نوشتن نامه

دلیل نوشتن این نامه، آن بود که مسلم (ع) بیست و هفت روز پیش از استشهاد خود نامه‌ای به آن حضرت نوشته بود. مسلم در نامه اظهار اطاعت و انقیاد اهل کوفه را اعلام کرده بودند، همچنین جمعی از اهالی کوفه نیز نامه‌هایی به آن حضرت نوشته بودند که در آنها بیان شده بود که صدهزار شمشیر برای کمک به شما آماده شده است.

سپس حضرت مسیر را ادامه داد و به منطقه‌ای به نام زرود رسید. در اینجا، زهیر بن قین به امام حسین پیوست و خبر شهادت مسلم بن عقیل و هانی بن عروه به حضرت رسید. آن‌گاه که ابا عبدالله خبر مرگ مسلم را شنید، چشمانش پر از اشک شد ولی فوراً آیه «مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ» را تلاوت کرد:

«مؤمنانی هستند که به پیمانی که با خدا بسته بودند وفا کردند. بعضی از آنان جان خود را فدای پیمان خود کردند و بعضی دیگر هم به دنبال اجرت هستند و هیچ‌گاه پیمان خود را نقض نکردند.» (سوره احزاب، آیه ۲۳)

حضرت با طلب رحمت برای آن‌ها گریه کرد و اهالی کاروان، به خصوص زنان، شون و زاری کردند. ابا عبدالله رو به فرزندان عقیل کرد و فرمود: “اولاد عقیل! شما یک مسلم دادید کافی است. از بنی عقیل یک مسلم کافی است. اگر می‌خواهید برگردید، برگردید.”

فرزندان عقیل عرض کردند: “ای ابا عبدالله! ای بن رسول الله! ما تا کنون که شهادت مسلم را نداده بودیم، در رکاب شما بودیم. حالا که طلبکار خون مسلم هستیم، رها کنیم؟ هرگز! ما همچنان در خدمت شما خواهیم بود تا همان سرنوشتی که نصیب مسلم شد، نصیب ما هم بشود.” (مجموعه آثار شهید مطهری، جلد ۱۷، صفحه ۳۲۸)

خبر شهادت مسلم بن عقیل

سپس کاروان در ادامه مسیر به منطقه‌ای به نام زباله رسید و خبر شهادت قیس بن مسهر نیز در این منطقه به حضرت امام حسین علیه السلام رسید. امام حسین علیه السلام اطلاعاتی را که از شهادت مسلم بن عقیل، هانی بن عروه و دیگران به دست آمده بود، به همراهان خود اطلاع داد که این سفر به شهادت ختم می‌شود. او فرمود که هر کس می‌خواهد از آنها جدا شود، حرجی ندارد. بنابراین، جمعی که برای به دست آوردن مال، غنیمت، راحتی و اعتبار دنیوی با امام همراه شده بودند، متفرق شدند. اما اهل بیت و خویشان امام و جمعیتی که با ایمان و یقین همراهشان بودند، با او ماندند.

سپس به منطقه‌ای به نام شراف رسیدند و امام از جوانان خواست تا آب زیادی بردارند. در همین حال، سپاهیان حر را دیدند که از تشنگی رنج می‌برند. امام فرمان داد تا همه سپاه دشمن و حتی اسبانشان را سیراب کنند. حر مأموریت داشت که امام را از خود جدا نکند و به کوفه ببرد تا در مقابل ابن زیاد محافظت شود و از بازگشت امام به مدینه جلوگیری شود. بنابراین، تصمیم گرفتند به سوی مسیر دیگری حرکت کنند که نه به کوفه و نه به مدینه برسند. به این ترتیب، در روز دوم محرم به کربلا رسیدند.

در همین حین، نامه‌ی ابن زیاد به حر رسید که در آن فرمان داده بود امام حسین را تنگانه گیر کنند و در منطقه‌ای بی آب و آبادان نگه دارند. کربلا چنین مکانی بود.